İşçi Sinemasında Bir Uyarlama; Germinal (1993)
2 min read
1993 yılında Fransa’nın o zamana kadarki en yüksek bütçeli filmi olarak kayda geçen Germinal, Emile Zola’nın aynı isimli romanının (1885) başarılı bir uyarlamasıdır. Yönetmen koltuğunda Claude Berri varken, filmin senaryosu Arlette Langman ile birlikte yazılmış. İşçi sinemasının başarılı örneklerinden sayılan Germinal, Cesar’da en iyi sinematografi ve en iyi kostüm tasarımı ödüllerine layık görülmüş. Fransa’nın, Montsou kentinde madencilik yapan işçilerin hayatına odaklanan film, Gerard Depardieu ve Renaud gibi ünlü isimleri barındırmakta.
Film, kitabın yapısındaki natüralist karakteri yakından takip ederken, işçi-patron çatışmalarını, bir tarafın şatafatının diğer tarafın sömürülmesi ve yozlaştırılmasıyla elde edildiğinin göstergelerini verir. Bu yapıyı kurmak için yönetmen kamerasını madende çalışan bir ailenin hayatına doğrultur. Başka bir kentten iş bulmak için gelen görece eğitimli makinist şefi Etienne karakteri aileye dahil olur. Ailenin ve genel olarak işçilerin kıt kanaat geçinmesinden, insanlık dışı çalışma koşullarından, maaş kesintilerinden, kentte kol gezen ahlaki çarpıklıktan etkilenir. Sanayi devrimi sonrası etkinliğini arttıran sosyalist fikirlere sahip olan Etienne, çözümü patronlar ve işçiler arasındaki ‘uzlaşmaz karşıtlığı’ anlatmakta ve kendi koşullarını yine kendilerinin değiştirmeleri gerekliliğini kavratarak onları greve götürmekte bulur. Gelişen olayları takip ederken film, gerçekçi yapısından taviz vermiyor ve halkı şiddet eylemlerine yönelten kırılma noktalarını da çarpıcı bir dille anlatıyor.
Her ne kadar Germinal 1860’lı yıllarda Fransa’nın bir kentinde geçiyor olsa da endüstriyel dönemin başında ve gelişme sürecinde, dünyada emekçilerin genellikle ne durumda olduğunu yapmacıklığa yer vermeden, hafızalarımıza yer edinebilecek sahnelerle gösterir ve günümüz koşullarını da sorgulamamız için fırsat verir.
Yazar Hakkında
